به فال فرخ و عزم درست و رأی صواب

سفر گزیدم و کردم سوی رحیل شتاب

نماز شام که از شب نقاب بست هوا

رسید نزد من آن آفتاب مشک نقاب

روان او شده بی بند و جعد او پربند

میان او شده بی تاب و زلف او پر تاب

به شاخ سدره به رغم شکوفهٔ بادام

همی فشاند ز بادام لولو خوشاب

همی کشید و همی کند او چو دلشدگان

زگل بنفشه و سنبل به فندق از عناب

به مهرگفت مراکای شکسته بیعت من

سفرگزیده به عزم درست ورای صواب

اگر دل تو به تحقیق جایگاه وفاست

دلم متاب و ازین جایگاه روی متاب

هر آن کسی که نباشد به شهر و خانهٔ خویش

بود غریب وکشد نوحه بر غریب غراب

مشو ز خانه جدا و مجوی رنج سفر

که کس نخواهد و نگریزد از ا ولوالالباب

جواب دادم و گفتم ز بهر رفتن من

تو را بسی سخنان رفت ، گوش دار جواب

تو تشنه ای و منم چون سراب و معلوم است

که تشنه را نبود هیچ فایده ز سراب

وداع کن که هم اکنون که من بخواهم رفت

گسسته دل ز نشابور و صحبت احباب

مراست شکر و تو را صبر کردگار دهد

مرا به شکر جزا و تو را به صبر ثواب

بگفتم این سخن و در برش گرفتم تنگ

قضا میان من و او ز هجرکرده حجاب

بدان قضا چو رضا دادم اندر آن ساعت

نشستم از بر دیو جهنده همچو شهاب

گه شتاب چو صر صر گه درنگ چو کوه

گه فراز کبوتر گه نشیب عقاب

تکاور شبه رنگ و به شب زمین پیمای

شبی که بود ز قطرانش معجر و جلباب

زمانه توسن هامون گرفته در سنبل

هوا حواصل گردون نهفته در سنجاب

زمین چو غالیه ای بیخته بر او زنگار

فلک چو آینه ای ریخته بر او سیماب

چو آهنین سپری چرخ درکف برجیس

بر آن سپر چو یکی کوکبه ز نقرهٔ ناب

به جای خانه و آواز عود دشت و جبل

به جای نقل و می ناب شوره و شوراب

ستارگان چو درم ها زده ز نقرهٔ سیم

سپید و روشن گردون چو دکهٔ ضراب

فلک چو آب شمر ایستاده و مریخ

چنانکه شعلهٔ آتش بود میانهٔ آب

بسیط چرخ چو میدان سبز و زهره چو گوی

چگونه گویی کرده به زغفرانش خضاب

سپهر چون کف قلاب و اندرو کیوان

بگونهٔ درمی قلب در کف قلاب

چو بحر ژرف سپهر و چو لنگری زرین

فتاده در بن بحر آفتاب روشن تاب

ز اوج خویش عطارد چنان نمود همی

که از عقیق یکی مهره درکف لعاب

مه چهارده جون آسیای سیمین بود

سپهر گردان همچون زمردین دولاب

فلک چو مسجد و ماه دو هفته چون قندیل

بنات نعش چو منبر، مجره چون محراب

سپهر گفتی چون لاژورد تقویم است

مجره جدول تقویم و مه چو ا صْطرلاب

مثال پروین گفتی که شاخ طوبی بود

مثال جوزا مانند سیمگون اکواب

بهشت بود سپهر و مجره جوی بهشت

بزرگ و خرد کواکب کواعب اتراب

ستور من به چنین شب همی سپرد رهی

رهی خوش و سبک آهنگ و بی بلا و عقاب

نه بیم ژالهٔ برف و نه ترس باد سموم

نه هول دزد کمین و نه سهم غول و ذئاب

ز بس کلاب و مزارع ز بس شبان و رمه

پر از خروش خروس و پر از نفیر کلاب

ز لاله گفتی شنگرف گون شده است جبل

ز سبزه گفتی زنگارگون شدست تراب

هزار نافه ز هر بقعه ای گشوده صبا

هزار عقده به هر منزلی گسسته سحاب

مرا شتاب گرفته به حضرت شرفی

چو حاجیان که نمایند سوی کعبه شتاب

به گوش دل ز سعادت همی شنیدم من

که حضرت شرف الملک هست حسن مآب

امین حضرت ابوسعد کز سعادت او

فزوده حشمت اسلاف و دولت اعقاب

بزرگ بار خدایی که رسم و سیرت اوست

فذلک خرد اندر جریدهٔ آداب

ستوده خصلت و نیک اخترست در هر فن

بلندهمت و نام آورست در هر باب

کجا زبان و بنانش بیان کنند سخن

سخنور اندر باید شدن سوی کتاب

حساب دانش او راکرانه پیدا نیست

اگرچه ملک زمین را به دست اوست حساب

ز نقش خامهٔ او هست استواری ملک

چو استواری اعضای مردم از اعصاب

ز بهر خیمهٔ بختش به عالم علوی

هم از فلک فلکه است و هم از نجوم طناب

نشاط خلق جهان از ثیاب و زر باسد

نشاط اوست ز خواهندگان زر و ثیاب

اگر قیاس کنی پیش چشم همت او

چه گنج خانهٔ قارون چه نیم پر ذباب

ایا کریمی کاندر حریم دولت تو

ندیم غرمْ شود شیر شرزه اندر غاب

کسی که با تو به میدان فضل بازد گوی

همی دود دل او همچو گوی در طبْطاب

بسا کسا که همی لاف زد ز درگه خویش

به درگه تو کنون خر راکعا وأناب

در آن وطن که ز ارباب عقل انجمن است

تویی به حجت تحقیق سیدالالباب

ز توست مفخر احرار و سروران عجم

چنان کجا که رسول است مفخرالاعراب

ز کافیان جهان هر که یافته است به حق

هم از خلیفه لقب هم ز شهریار خطاب

ز تاب خشم تو رگهای دشمن اندر تن

ز هم گسسته شود همچو توزی از مهتاب

ثنا و شکر تو دارد همی به بسم الله

هم افتتاح کلام و هم ابتدای کتاب

همیشه محتشمان را به رای روشن توست

به نزد شاه و وزیرش قبول و رونق و آب

از آن گروه یکی را چو رای تو نبود

نه از مخاطبه اش رونق است و نز القاب

که یار علت کین تو دل ضعیف بود

نه از قرنفل سودش بود نه از جلاب

مخالفان تو را در مصافگاه اجل

همیشه هست به شمشیر مرگ ضرب رقاب

فراق حضرت تو جان من بفرسودست

گواست بر دل من بنده ایزد وهاب

به جان تو که درو هیچگه نبود مرا

فراغتی ز شراب و کباب و چنگ و رباب

رباب نالهٔ من بود و چنگ قامت من

سرشک من چو شراب و دلم به سان کباب

همه ثنای تو گفتم به وقت بیداری

همه لقای تو دیدم چو بودم اندر خواب

سپاس دارم از ایزدْ کنون که شاد شدم

بدین همایون بیت و بدین مبارک باب

گذشته رفت و زین پس مرا نخواهد بود

ز خدمت تو فراق و ز حضرت تو ذهاب

همیشه تا که مصیب و مصاب در عالم

همی بود ز قضای مسبب الاسباب

موافقان تو باشند شادمان و مصیب

مخالفان تو باشند مستمند و مصاب

تو را مباد تهی از چهار چیز دو دست

ز کلک و خاتم و زلف نگار و جام شراب